فهمِ عظیمِ عشق ....

با خود میاندیشم....

باید با طلوع خورشید 

به پنجره های باز 

به عشق سلامی دوباره داد 

تخیلِ سکوتِ آب و اینه را 

به جریانِ تقدیر سپرد و همپای ترانه و شعر 

به شکوفایی گل سرخ نشست 

حالا ک در من اشتباق رُستنِ رویاهاست 

به فردا دیگر نمیاندیشم 

ک امروز نغمه سازِ آوایِ خوشِ عشق ست 

ملکه آب و آینه بر تختِ رویا تکیه میدهد 

و لحظات را به انتظار مینشیند 

روشن تر ازین تماشا چ خواهد بود 

آن هنگام ک کلمات به شوقِ رها شدن 

در پی هم ...

فهمِ عظیم عشق و رنج را معنا میکنند