کاش بشود...

لحظاتِ یقین ....

یعنی از درکِ تفسیر " دوست داشتن "

به بهارِ عشق رسیدن .

ترانه ها را بلند بخوان 

در حلقهِ شیرینِ ...

علاقه و آشتی 

در جشنِ پیوندِ آفتاب و ماه 

بر آسمانِ دلدادگی .

چ زیباست .....

نوازشِ غریبانهِ پرستو با پرستو 

در انتهای فصلِ هجرت

ستاره ای خاموشم ...

در پسِ خلوتِ شبهای دلتنگی 

از تماشای پریشانیِ سایه ها 

ک آرامش را به گروگان برده ند 

به گمانم دنیای حسود 

از علاقه پرستوهای دلتنگ 

از روشنایی نطفه بسته شده عشق 

به تنگ آمده .

باید سر بر کویِ چاهِ درد 

فریادِ سالها انتظار را 

به گوشِ آسمان رساند

باید خدا را به یاری خواند 

میچرخم بر مدارِ پایدارِ خویش 

تا ساده ترین کلامت 

سرگیجه های حیرانی م را 

به طلوعی دوباره بکشاند 

در اقیانوسِ نگاهت غرق شده م 

گم گشته ای ک در بیکران افقِ سرخ گون

پیدا نمیکند خود را .

مینویسم....

از پرسه های لحظاتی 

ک تعبیر تمام دلتنگی های من ست 

از آینده دوری.....

 ک اشکالِ تنهاییم را 

در بی وزنیِ اشعار

تکرار کنان 

هر شب 

هر روز 

بر شانه پنجره های عزلت 

زمزمه میکند .

همه دلخوشی های " م "

گردِ ...

طواف های بی وقفه تقدیر 

در دایره حکمتِ عشق 

به دور تو میچرخد .

دل آشوبم ...

هی فلانی زندگی شاید همین باشد 

یک فریب ساده و کوچک 

آن هم از دست عزیزی ک تو دنیا را 

جز برای او و جز با او نمیخواهی 

من گمانم زندگی همین باشد 

آری زندگی همین ست 

      " مهدی اخوان ثالث "

پ ن : 

از همه کسانی ک خواننده این وب بودن کمال تشکر رو دارم 

شاید روزی دیگر در مکانی دیگر قصه دیگری رو شروع کردم .  

جانِ دلم ...

آوازِ علاقه را سر بده 

ک ذکرِ دوست داشتنت 

پیشانی به خاک نشسته م 

بر سجاده خاطرت 

به حرمتِ دلِ شکسته و نازکی احساس 

برای گزاردنِ نمازِ عشق 

با اشکِ دیده وضو میسازد 

رویاهای پاره پاره م 

به امیدِ روشنایی موعود 

جان ها نذر میکرد 

کلمات میسرود 

آیه ها تلمذ میکرد 

خواب های آسمانی 

شمارشِ ستاره گان 

به حروف مقطعه باران 

سوگندها یاد میکرد 

ندایی گفت...

حوصله کن ...خواهد آمد 

همه چیز درست خواهد شد 

اندوه بارِ سفر خواهد بست 

و خورشید ....

پاره های روشنِ نور را 

بر خانه دل منزل خواهد کرد 

عشق...دوست داشتن پیامِ وحی بود 

از رسالتی ک ناتمام ماند 

سیب بهانه ای بود 

برای هبوطِ آدم و حوا به زمین 

ک عشق ارمغان هستی 

در دستانِ خدایی بود 

ک نخستین نجوای عاشقی را 

در گوش آدم زمزمه کرد 

و خدا دلش شکست 

اما آدم را به حوا بخشید 

و سیب مهریه حوا شد